Browsing Tag
dostluk
13 posts
Ben ve Öteki – Ötekileştirme
Dünyanın işleyişinde evrensel yasalar temel bir rol oynar. Doğanın diyalektiği diye tanımlanan bu yasaların en önemli unsurlarından biri de zıtların birliği yasasıdır ve var oluşun iki zıt kutbunu ifade eder: ışık ve karanlık, iyi ve kötü, büyük ve küçük, beyaz ve siyah, ben ve öteki gibi.
Can Dostum Geçecek mi?
Sevgili Şapşiğim, ne kadar yorgunsun sen bugün. Otur, soluklan biraz. Derin derin hisset artık kendini. Konuşmak istersen konuşalım, susmak istersen ona da varım. İçinden ne geliyorsa onu yapalım. Sonra da beni sen bir dinle. Bugün ‘’ben sana bir kendini hatırlatacağım’’ dedim.
Kadın Kadının Kurdu Değil Bağ Kardeşidir
“İnsan, insanın kurdudur.” Thomas Hobbes tarafından söylenmiş insan doğasının rekabetçi ve kendi çıkarlarını, diğerlerinin zararına bile olsa koruma eğilimini…
Savaşta En Çok Analar Ağlar
Savaşlarda en çok analar ağlar çünkü onlar çocuklarını doğurur, emek verir, binbir zahmetle, sevgiyle büyütür, bir ömür adarlar bu uğurda. Analar için çocukları, hayatlarının en değerli varlığıdır. Onların mutlu olmalarını isterler, onların geleceğe umutla bakmalarını isterler.
Ruhumuzun Kayıp Parçaları
Yaşam, bize eksiklik hissettirmekten başka bir şey sunmuyor çoğu zaman, öyle değil mi? Bizler de doğamız gereği içimizde oluşan bu eksiklik oyuklarını doldurmak için çabalıyoruz.
Hayatlarımızın Miladına Doğru
Bazen hepimize bir anda gelen, her şeyi bir kenara bırakma ve kaçıp gitme fikri çok cazip gelmiştir. Sanki kaçıp gitmek, bize pek çok şeyi unutturacak, yaşadığımız stresten ve omuzlarımızdaki binbir çeşit sorumluluktan bizi kurtaracak bir yol gibi hissettirir.
Başkalarından Koparılan Umutlar
Mevcut gerçekliğim ile yaşayabildiğim hayat arasındaki bariz zıtlık, giderek daha acı verici hale geliyor. Bu çok acı verici, çünkü cennette yaşıyor olabilirdim. Bunun yerine, kendi yaptıklarımla hayatımı cehenneme çeviriyorum. Anlayacağın sevgili şapşiğim, yüzyıllar boyunca bu gezegende öğrencilik ediyorsun. Bu hayatlarının da büyük çoğunluğu da muhtemelen "pasif sabır" içinde geçiyor. 'Kaderimdir, elimden bir şey gelmez, yapabileceğim bir şey yok' diye diye geçiyor. Hakikaten de yapabileceğim bir şey olmadan geçiyor, geçirdim ve zaman zaman geçiriyorum.
Neyi Kaçırdığını Bir Bilsen
Hissettiğin kadarını alır ve hissettirebildiğin kadarını verirsin. Arzun ne kadar güçlüyse, o kadar hisseder, hissettiğini aynı ölçüde geçirebilirsin. Kabına sığmaz taşar, kalbindeki en büyük arzuyu diğer insanlarla, onların ihtiyacı olan seviyede paylaşır, o taştan kalpleri de uyandırırsın.
En İyi Dostun Olabilirim
Senin en iyi dostun olabilirim. Kalbinin ta merkezine giden yolda bekleyen karanlığa girmeyi göze alabilirim. Dikenlerinle çizdiğin sınırları aşmak için, dikenleri görmezden gelip, sana sımsıkı sarılabilirim. Sözlerim kifayetsiz kaldığında, dilimden dökülen sözler sana ulaşmadığında yalnız olmadığını, olmayacağını, karanlığı da aydınlığı da tek başına tatmak zorunda kalmayacağını kendi dilimle anlatmanın başka bir yolunu arayabilirim. Kendi yolculuğunda içine girmemen gereken kuyulara girip, oranın kaderine teslim olduğunda, kuyunun başında durup halatın diğer ucunu tutmaya gönüllü de olabilirim. Senin en iyi dostun olup, en iyi dostuna gitme yolculuğuna eşlik edebilirim.
Beni Duyan Var mı?
Gün içerisinde bilinçli veya bilinçsiz, etkileşime girdiğimiz bunca şey, günün sonunda gerçekten siliniyor mu? Eğer fark edilmeyen bir sırada buharlaştıysa tüm bu izlenimler, o halde hissettiğimiz bu yorgunluk hissi, bizi bile yutan bu yalnızlık nereden geliyor?